“İnsanlar yaptıklarımı satın almaya başladıklarında, bu işteki simya potansiyelini keşfettim. Evet, bir avuç metal hurdayı altına çevirebiliyordum.” Tom Dixon
Parlak bakır yüzeyler denince ilk akla gelen isim, 1959 Tunus doğumlu Tom Dixon alaylı bir tasarımcı… Motosiklet tutkusu başına bir sürü iş açmış; kazalar hayatında belirleyici rol oynamış. Bir motosiklet kazası sebebiyle Chelsea School of Art’taki sanat eğitimini yarım bırakmak zorunda kalan Dixon, daha sonra bir müzisyen olarak sürdürdüğü kariyerini yine bir kaza yüzünden sonlandırmak durumunda kalmış. (Tom Dixon’ın 1980’lerde kurduğu Funkapolitan müzik grubunun videosuna ulaşmak için tıklayın. İpucu: Basçıya dikkat!) Tasarıma olan yeteneğini ise yine bir kaza sonucu motosikletini tamir etmek için kaynak yapmayı öğrenmesiyle keşfetmiş.
80’li yıllarda Londra sokaklarında çokça rastlanan metal hurdaları ve inşaat atıklarını toplayıp atölyesinde birleştirerek kendini önce bir zanaatkâr, daha sonra bir tasarımcı olarak yetiştirmiş. Bu süreci Dixon, “Atıkların, metal parçalarının her biri benim için potansiyel birer sandalye sırtlığı veya masa ayağıydı. Başlangıçta ticari kaygılardan tamamen uzak, sadece kendi zevkim için üretiyordum” sözleriyle anlatıyor.
Tasarımda endüstriyel atıkların dekoratif ve strüktürel elegansı üzerine oynadığı oyunlar, aykırı kişiliğinin bir uzantısı olarak onu diğer tasarımcılardan ayırıyor. İlk yıllarda yaptığı işlevden uzak heykellerin üretim mantığıyla ortaya çıkardığı tamamen fonksiyonel S sandalyenin Cappellini markası tarafından üretilmesiyle üne kavuşan Dixon, bugün zanaat ile tasarım arasında gidip gelen, bir eleştirmenin deyişiyle “tahrip edici derecede yenilikçi” ürünleriyle aydınlatma tasarımının başrol oyuncularından biri olarak öne çıkıyor.
